ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ

Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να αναρωτιόμαστε τι θα ψηφίσουμε. Ίσως γιατί το πολιτικό στερέωμα δεν είναι και τόσο στέρεο. Ίσως πάλι οι πολιτικοί που αναδεικνύουμε δεν είναι αντάξιοι των προσδοκιών μας και στην σκέψη μας επικρατεί το αίσθημα της εκδίκησης, να τιμωρήσουμε δηλαδή για ακόμη μια φορά την αλαζονεία αυτών που δεν στάθηκαν άξιοι στον όρκο τους για την τήρηση των θεσμών της Δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία δεν ερμηνεύεται και δεν εφαρμόζεται ανάλογα με τις αντιλήψεις των τυχάρπαστων πολιτικών. Είναι θεσμός που εκφράζεται από τον κοινωνικό ιστό και όχι από την ολιγαρχία των πλουσίων.
Η Δημοκρατία δεν ταυτίζεται με κερδοσκόπους. ούτε με επίδοξους κροίσους. Η έννοια του όρου έχει πλέον εκφυλιστεί και ο πολίτης θα πρέπει να πρέπει να περιφρουρήσει με κάθε τρόπο τις αξίες της τάξης που εκπροσωπεί.
Η εργατική τάξη π.χ. δεν μπορεί να ταυτιστεί με την πλουτοκρατία γιατί τους χωρίζει το χάσμα των ιδεών. Οι ακίνητες περιουσίες, τα κότερα, τα ιδιόκτητα νησιά και η χλιδή δεν συμβαδίζουν καθόλου με την ανέχεια που τελευταία οδηγεί κάποιους δύστυχους στην αυτοκτονία. Τέτοια φαινόμενα συναντήσαμε μέσα απο την οικονομική κρίση που ταλανίζει την χώρα μας.
Ο εργαζόμενος δεν γνωρίζει την δύναμη του αν σκεφθεί κανείς ότι στηρίζει το κεφάλαιο δύο φορές. Μια φορά παραγωγικά και μία καταναλωτικά αφού ο ίδιος είναι και ο τελικός αποδέκτης του προϊόντος.
Κι’ όμως το 50% των πιεσμένων εργαζομένων στηρίζει το κεφάλαιο. Το ίδιο ποσοστό ισχύει για τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους απολυμένους, τους μετανάστες και τους ναυτικούς.
Είναι απίστευτη η ταύτιση του στερημένου με την πλουτοκρατία.
…πες πες, θα το πιστέψω και εγώ στο τέλος.