Η ελληνική τηλεόραση θα μπορούσε να προσφέρει πολλά εφ’ όσον το επίπεδο των παρουσιαστών και των δημοσιογράφων ήταν ανώτερο.
Προσωπικά περίμενα περισσότερη αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα από τους παράγοντες που διαχειρίζονται τα τηλεοπτικά προγράμματα.
Δεν ξέρω πως οι καναλάρχες αντιλαμβάνονται την ηθική υπόσταση που χαρακτηρίζει ένα αξιοπρεπές κανάλι, ξέρω όμως ότι αυτό που εισπράττει η ελληνική κοινωνία, δεν έχει να κάνει με ποιοτική τηλεόραση.
Κατ’ αρχήν το μορφωτικό επίπεδο των δημοσιογράφων πλην ορισμένων εξαιρέσεων είναι πάρα πολύ χαμηλό, κακοποιούν στην κυριολεξία την ελληνική γλώσσα και η συμπεριφορά τους είναι απαράδεκτη. Πολλοί από αυτούς και σε άπταιστο ενικό, αποκαλούν τους καλεσμένους τους με το μικρό τους όνομα π.χ. «ρε συ Γιώργο» ή «παλικάρι μου» ή «αγόρι μου-κορίτσι μου» κλπ.
Οι δημοσιογράφοι δεν επιτρέπεται να εκπροσωπούν τα κόμματα, ο ρόλος τους πρέπει να είναι απόλυτα αντικειμενικός και η συμπεριφορά τους το λιγότερο κόσμια.
Οι ειδήσεις δεν παράγονται, προκύπτουν από την απρόβλεπτη καθημερινότητα και δεν επιδέχονται ούτε έμφαση, ούτε διάκριση, ούτε και διαμόρφωση.
Ως προς την σάτιρα, οι σατιρίζοντες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η χρήση της δεν πρέπει να υπερβαίνει τα όρια της ανοχής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και βέβαια δεν είναι ισοϋψείς με τον Αριστοφάνη.
Όσο για τους πολιτικούς που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια, δεν έχω να πω τίποτα. Ας πρόσεχαν!
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
ΑΝΗΣΥΧΕΣ ΟΙ ΗΠΑ
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έστειλε προειδοποίηση για την τρομοκρατία στην Ελλάδα.
Τα Εξάρχεια, η Ομόνοια και η πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη, αποτελούν κίνδυνο τρομοκρατικών επιθέσεων για τους Αμερικανούς τουρίστες.
Το πρόβλημα είναι πως όταν οι Αμερικανοί εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για τις πλατείες του Βελιγραδίου και της Βαγδάτης, χάθηκαν χιλιάδες γυναικόπαιδα στο όνομα της ειρήνης. Ο θεός να βάλει το χέρι του.
Τα Εξάρχεια, η Ομόνοια και η πλατεία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη, αποτελούν κίνδυνο τρομοκρατικών επιθέσεων για τους Αμερικανούς τουρίστες.
Το πρόβλημα είναι πως όταν οι Αμερικανοί εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για τις πλατείες του Βελιγραδίου και της Βαγδάτης, χάθηκαν χιλιάδες γυναικόπαιδα στο όνομα της ειρήνης. Ο θεός να βάλει το χέρι του.
ΤΟ ΦΟΒΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ
Η συνείδηση μου αδυνατεί να καταγράψει τα γεγονότα, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν μπορώ να εκτιμήσω το μέγεθος της αθλιότητας που ταλανίζει την δύσμοιρη χώρα μας.
Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτό που μας εξουσιάζει είναι το αίσθημα του φόβου από τους βρυχηθμούς του κατά τα’ άλλα ξεδοντιασμένου λέοντα που λέγεται κράτος.
Υπάρχει απόλυτη σύγχυση στο μυαλό μας.
Ανέκαθεν το αίσθημα της φοβίας διακατείχε τους Έλληνες πολίτες. Ο φόβος για το άγνωστο, ο φόβος για τις εντυπώσεις, ο φόβος για την απώλεια εργασίας, ο φόβος για τις συνέπειες του νόμου, ο φόβος για τον στιγματισμό των πολιτικών πεποιθήσεων, ο φόβος του χρέους και των συνεπειών του νόμου, γενικά οι έλληνες ήταν γαλουχημένοι με το σύνδρομο της φοβίας που το απρόσωπο κράτος καλλιεργούσε.
Σε όλες τις περιπτώσεις είμαστε υποταγμένοι στον θεό Φόβο (Ελληνική Μυθολογία) που καταρρακώνει τις πεποιθήσεις των λαών και τους καθιστά άβουλους και ανίσχυρους να ορθώσουν το ανάστημα τους.
Η οικονομικές κρίσεις παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στον κοινωνικό ιστό των λαών. Μέσα από αυτήν, οι μεγαλοεπιχειρηματίες αναζητούν λύσεις που όχι μόνον ευνοούν τους ίδιους, αλλά υπό το καθεστώς του φόβου αναγκάζουν την εργατική τάξη να υποκύψει στις εξευτελιστικές αμοιβές εργασίας.
Οι Έλληνες διακατέχονται από έντονα συναισθήματα φροντίδας για την οικογένεια τους και το μέλλον των παιδιών τους και αυτό το γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας.
Εύχομαι κάποτε η χώρα μας, αυτή η μεγάλη οικογένεια να αποκτήσει έναν άξιο οικογενειάρχη.
Βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτό που μας εξουσιάζει είναι το αίσθημα του φόβου από τους βρυχηθμούς του κατά τα’ άλλα ξεδοντιασμένου λέοντα που λέγεται κράτος.
Υπάρχει απόλυτη σύγχυση στο μυαλό μας.
Ανέκαθεν το αίσθημα της φοβίας διακατείχε τους Έλληνες πολίτες. Ο φόβος για το άγνωστο, ο φόβος για τις εντυπώσεις, ο φόβος για την απώλεια εργασίας, ο φόβος για τις συνέπειες του νόμου, ο φόβος για τον στιγματισμό των πολιτικών πεποιθήσεων, ο φόβος του χρέους και των συνεπειών του νόμου, γενικά οι έλληνες ήταν γαλουχημένοι με το σύνδρομο της φοβίας που το απρόσωπο κράτος καλλιεργούσε.
Σε όλες τις περιπτώσεις είμαστε υποταγμένοι στον θεό Φόβο (Ελληνική Μυθολογία) που καταρρακώνει τις πεποιθήσεις των λαών και τους καθιστά άβουλους και ανίσχυρους να ορθώσουν το ανάστημα τους.
Η οικονομικές κρίσεις παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο στον κοινωνικό ιστό των λαών. Μέσα από αυτήν, οι μεγαλοεπιχειρηματίες αναζητούν λύσεις που όχι μόνον ευνοούν τους ίδιους, αλλά υπό το καθεστώς του φόβου αναγκάζουν την εργατική τάξη να υποκύψει στις εξευτελιστικές αμοιβές εργασίας.
Οι Έλληνες διακατέχονται από έντονα συναισθήματα φροντίδας για την οικογένεια τους και το μέλλον των παιδιών τους και αυτό το γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας.
Εύχομαι κάποτε η χώρα μας, αυτή η μεγάλη οικογένεια να αποκτήσει έναν άξιο οικογενειάρχη.
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
ΤΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
Είναι καιρός να σταματήσει αυτή η πρόκληση. Μέσα σε λίγες ημέρες η επικαιρότητα εγκατέλειψε το άδειο ταμείο της φτώχειας για να εστιάσει την προσοχή της γύρω από τις περικοπές των απολαβών των περίφημων Golden Boys, των υψηλόμισθων κρατικών στελεχών και των περίλαμπρων τηλεοπτικών παρουσιαστών.
Όταν οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι όπως και οι άνεργοι νέοι βρίσκονται στον κολοφώνα της απόγνωσης, οι υψηλόμισθοι τηλεπαρουσιαστές διατρανώνουν την αμέριστη συμπαράσταση τους προς τους αφανείς συνεργάτες τους που κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι συμφωνώντας (αναγκαστικά) με την μείωση των αποδοχών τους.
Στην πραγματικότητα αυτοί που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα είναι οι τηλεπαρουσιαστές που το κασέ τους είναι δυσανάλογο με το δύσκολο έργο τους που είναι το κουτσομπολιό. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ.
Όταν οι αποδοχές του εργαζόμενου μειώνονται κατά το ήμισυ, τον οδηγούν στην απόγνωση που πολλές φορές μπορεί να τον φτάσει στα άκρα.
Και είναι λογικό γιατί αν τα εφτακόσια ευρώ ξαφνικά γίνουν 450 χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Όταν οι αποδοχές του υψηλόμισθου τηλεπαρουσιαστή από τις 30.000 ευρώ κατέβουν στις 20.000, το μόνο που μπορεί να του συμβεί είναι να σκεφτεί ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Και είναι έτσι, υπάρχουν χειρότερα. Υπάρχουν οι αυξανόμενοι άνεργοι που αδυνατούν να ταΐσουν τα παιδιά τους και να πληρώσουν το νοίκι τους, υπάρχουν οι συνταξιούχοι που αδυνατούν να κρατηθούν στην ζωή, υπάρχουν οι βιοπαλαιστές που οδηγούνται στην φυλακή για μερικές εκατοντάδες ευρώ, υπάρχουν και οι νέοι που έχασαν την εμπιστοσύνη τους προς την άχολη πατρίδα.
Για όλα αυτά, κάποιος πρέπει να νοιαστεί, κάποιος με φιλότιμο!
Όταν οι συνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι όπως και οι άνεργοι νέοι βρίσκονται στον κολοφώνα της απόγνωσης, οι υψηλόμισθοι τηλεπαρουσιαστές διατρανώνουν την αμέριστη συμπαράσταση τους προς τους αφανείς συνεργάτες τους που κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι συμφωνώντας (αναγκαστικά) με την μείωση των αποδοχών τους.
Στην πραγματικότητα αυτοί που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα είναι οι τηλεπαρουσιαστές που το κασέ τους είναι δυσανάλογο με το δύσκολο έργο τους που είναι το κουτσομπολιό. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ.
Όταν οι αποδοχές του εργαζόμενου μειώνονται κατά το ήμισυ, τον οδηγούν στην απόγνωση που πολλές φορές μπορεί να τον φτάσει στα άκρα.
Και είναι λογικό γιατί αν τα εφτακόσια ευρώ ξαφνικά γίνουν 450 χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Όταν οι αποδοχές του υψηλόμισθου τηλεπαρουσιαστή από τις 30.000 ευρώ κατέβουν στις 20.000, το μόνο που μπορεί να του συμβεί είναι να σκεφτεί ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Και είναι έτσι, υπάρχουν χειρότερα. Υπάρχουν οι αυξανόμενοι άνεργοι που αδυνατούν να ταΐσουν τα παιδιά τους και να πληρώσουν το νοίκι τους, υπάρχουν οι συνταξιούχοι που αδυνατούν να κρατηθούν στην ζωή, υπάρχουν οι βιοπαλαιστές που οδηγούνται στην φυλακή για μερικές εκατοντάδες ευρώ, υπάρχουν και οι νέοι που έχασαν την εμπιστοσύνη τους προς την άχολη πατρίδα.
Για όλα αυτά, κάποιος πρέπει να νοιαστεί, κάποιος με φιλότιμο!
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Απ' όσο γνωρίζω, όταν ένας λαός αντιμετωπίζει μια κρίση βαθιά που τον οδηγεί σε οικονομικό αδιέξοδο, δεν χρειάζεται την επιβεβαίωση για την χαώδη κατάσταση της χώρας, δεν χρειάζεται διαγγέλματα χωρίς περιεχόμενο, δεν χρειάζεται αερολογίες, αντρίκειες κουβέντες χρειάζεται και λίγη τσίπα. Αυτό που άκουσα σήμερα δια στόματος Κ. Καραμανλή δεν έχει να κάνει με υπεύθυνους ηγέτες, λυπάμαι για την κατάντια μιας παράταξης που είναι πότε το πρώτο και πότε το δεύτερο κόμμα της χώρας μας.
Λυπάμαι για τις χαμένες προσδοκίες αυτών που πίστεψαν στα οράματα του κ. Καραμανλή, λυπάμαι για την κατάντια στην οποία μας οδήγησε η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, λυπάμαι για τους νέους που ανησυχούν για το μέλλον τους, λυπάμαι για τους πολιτικούς που θα έπρεπε να ανησυχούν για το παρελθόν τους.
Λυπάμαι για τις χαμένες προσδοκίες αυτών που πίστεψαν στα οράματα του κ. Καραμανλή, λυπάμαι για την κατάντια στην οποία μας οδήγησε η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, λυπάμαι για τους νέους που ανησυχούν για το μέλλον τους, λυπάμαι για τους πολιτικούς που θα έπρεπε να ανησυχούν για το παρελθόν τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
