Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ

Για την γενιά αυτή ο χρόνος σταμάτησε. Μια γενιά που απο ένα μοιραίο λάθος βρέθηκε στα παγωμένα νερά της Αχερουσίας λίμνης εκεί που ο Χάρος τους οδηγεί στο βασίλειο του Άδη. Μια γενιά που βυθίζεται σιγά-σιγά στα σκοτεινά νερά αβοήθητη περιμένοντας την σανίδα σωτηρίας απο μια κοινωνία που τους έθεσε στο περιθώριο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικές ευαισθησίες όταν το ίδιο το κράτος κρατάει στην απομόνωση τους άτυχους νέους και δίνει άφεση αμαρτιών στους ζάμπλουτους εμπόρους ναρκωτικών.
Αν η κυβερνήσεις θέλουν πραγματικά να τους επανεντάξουν στον κοινωνικό ιστό, θα πρέπει να δημιουργήσουν κρατικές επιχειρήσεις απασχόλησης με την στήριξη επιστημόνων και όχι με την προσφορά των ελάχιστων ευαισθητοποιημένων που πέραν απο τα καλά τους αισθήματα δεν έχουν την επιστημονική γνώση για την αποκατάσταση τους. Η απεξάρτηση και μόνον δεν τους εξασφαλίζει την επανένταξη τους στην κοινωνία. Το πρόβλημα των εξαρτημένων πρέπει να μπεί στην Βουλή ως ένα απο τα πρωτεύοντα θέματα και να συμπεριληφθεί στον ερχόμενο προυπολογισμό. Οι εξαρτημένοι΄απο τα ναρκωτικά είναι κομμάτι της κοινωνίας μας και πρέπει να σκύψουμε πάνω σ΄αυτό αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένος λαός.

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Στις κοινωνίες του κόσμου οι πολιτικές πεποιθήσεις προκύπτουν από τις κοινωνικές τάξεις. Και όπως οι τάξεις διαμορφώνονται σύμφωνα με την οικονομική τους επιφάνεια, καλούνται οι ψηφοφόροι να εκλέξουν το μοντέλο του ηγέτη που τους εκφράζει
αφού πρωτίστως κατανοήσουν την σημασία του προεκλογικού μανιφέστου που απευθύνεται σε αυτούς. Η Δεξιά π.χ. είναι το προπύργιο του καπιταλισμού άρα οι διαθέσεις της είναι αντιλαϊκές αφού τα μέτρα που εφαρμόζει εξαθλιώνουν την καθημερινότητα ζωής της εργατικής τάξης.
Κι’ όμως το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων της δεξιάς προέρχεται από την τάξη των στερημένων.
Με ποιο σκεπτικό αποφασίζει ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο άνεργος, ο ναυτικός, ο βιο-παλαιστής, να παραβάλλει τα νιτερέσα του με αυτά του βιομηχάνου, του εφοπλιστή, του εργοστασιάρχη, του μεγαλοεπιχειρηματία όταν επι σειρά δεκαετιών όλοι αυτοί ευνοούνται από τις κυβερνήσεις;
Όταν το ελληνικό κράτος δεν παράγει έργο και δεν έχει έσοδα που προέρχονται από τις ανύπαρκτες παραγωγικές διαδικασίες του δημοσίου, τότε θα κληθούν οι ψηφοφόροι να πληρώσουν τα έξοδα για την συντήρηση του.
Η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα και άμοιροι Έλληνες καλούνται να σηκώσουν το βάρος αυτό.

ΤΕΛΙΚΑ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ;

Από την αρχαιότητα η Ελλάδα αντιμετώπιζε το πρόβλημα της διεκδίκησης όχι μόνον των εδαφικών της δικαιωμάτων αλλά και μεταφορά της ακίνητης περιουσίας από τους κατακτητές στους ισχυρούς προύχοντες (τσιφλικάδες) που την απέκτησαν πότε με τα γνωστά φιρμάνια και πότε με τα χρυσόβουλα. Είναι απίστευτη η διεκδίκηση των τεραστίων εκτάσεων απο την Μονή Βατοπεδίου. Απορίας άξιον είναι η χρονική περίοδος που η Μονή αποφάσισε να προχωρήσει στο "ξεκαθάρισμα" της ιδιοκτησίας.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα η ακίνητη περιουσία της χώρας μας στηρίζεται πάνω σε κινούμενη άμμο αφού ο στόχος των διαχειριστών της δημόσιας περιουσίας είναι το ξεπούλημα με τίμημα που δεν καθορίζεται από τις αντικειμενικές αξίες όπως οι νόμοι επιβάλλουν για την απόκτηση ακινήτων.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το καλύτερο κομμάτι της ακίνητης περιουσίας της Ελλάδας ανήκει σε αυτούς που είχαν το προνόμιο της διαχείρισης είτε γιατί το απέκτησαν αυθαίρετα, είτε γιατί τους εξουσιοδότησε ο ελληνικός λαός.
Όπως και νάχει, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ μα ποτέ οι σφετεριστές της δημόσιας περιουσίας δεν πτοήθηκαν από τις αποκαλύψεις των γιατί η δύναμη της εξουσίας τους εξασφαλίζει την ατιμωρησία.